di Loris Serafini
CO ARIANE BOCE…
L é la nòt de l Véi,
Tut ntorn via el tas,
l fiòca fis e la néf zisna la monda ogni valc.
Le onbrìe chiéte nte l scur
le perteghèa via segure par sti trói, a la óta de la gésia.
Daìnte l é ncora tut scur, l é lugà domài el mónec,
che l sfràza n fréo co i candelier
percé che la stópa no la vól nténde de ciapà…
ma, vèlo, che debòt se npiza na lum; daspò dói, trèi…
e en ultima tuti siéi…
e péa via anca l òrghen, sià par scomenzà.
E par l ocasion l é montà su su l pèrgol chi che fa la part da bàsso.
La lum la é adès pì ciara, e da nosàul l é venù fora n grum de dént
…e se sent l stóf de l inzéns che vién du par gésia
Percé che i daghét no i vedèa l’ora de remenà l turìbol.
La Schòla l’ha tacà debòt a cantà da feste grande
el Te Deum del Matutìn.
Nogùgn pol se perde sto bel valc:
anca i vège che par solito i va a pigà bonóra
stanòt i ha volù sta su dessedài,
compàgn d’i pòpi, ch’i ha i vóge dobòta serài,
ma che no i vól ziéde de sta nte lèt,
par podéi sentì a cantà chel Matutin.
L é na aria da festa, l é la nòt de Nadàl:
se la spetèa tut l an…
co ariàne bòce.
AUDIO, DALLA RADIO
